Yaşlı Nine ile Dede Masal 4

[eyuphuseyin]

Masal 4


Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde çok uzaklarda yeşil mi yeşil vadiler içinde fakir evlerinde yaşayan yaşlı bir nine ile dede varmış. Ninenin çok sevdiği köpeği Tesero da onları hiç yalnız bırakmazmış. Nine bir gün dedeye “haydi git. Çeşmeden su getir” demiş. Çeşme ise bir hayli uzaktaymış. Dede “sen git su doldur, ben kuzuyu keseceğim, karnımız bir et görsün” demiş. Nine su yolundan gelince bakmış ki sofra hazır; bir tencere dedenin önünde bir tencere kendisinin önünde, oturmuşlar yemeğe. Nine eti ısırınca şak alnına yapışmış bi ısırmış pat alnına yapışmış et. Dedeye bakmış hapur hupur yiyor etleri. Sormuş: “nasıl oluyor da sen rahatça çiğneyip yutuyorken ben yiyemiyorum her seferinde alnıma yapışıyor?” Şimdi çağıracağım Tesero’yu hepsinin ona yedireceğim” diyen nine “Tesero Tsero Tesero!” diye feryat figan ederken dede araya girerek “kadın hem Teseroyu yiyorsun hem de Teseroyu mu çağırıyorsun?” demiş. Nine bunu duyunca için için feryat etmiş, bağırmış ağlamış. Nine bütün eşyalarını bohçalayıp dağlara doğru koşmuş koşmuş, az gitmiş uz gitmiş dere tepe düz gitmiş. Hırsından Teseroya nasıl kıydığını düşündükçe koşmuş koşmuş hava kararmak üzereyken karşıda hafif bir ışık görmüş, ışığa doğru adımlamış yaklaştıkça büyümüş ve soluk soluğa durakalmış gördüklerinin karşısında. Büyük mü büyük, han mı dese saray mı, kocaman bir kapı minicik elleriyle tokmaklamış kapıyı, taa ki temiz yüzlü bekçiyi görünceye kadar. Başına gelenleri çabucak anlatmış. Bekçi “gir içeriye fakat burada devler yaşar. Devler insan kokusunu alır seni içeri aldığımı fark ederlerse seni de beni de yerler” demiş. Çaresiz içeriye almış bekçi nineyi. Saklamış hava iyice kararmış devlerin eve gelme vakti gelmiş Tak Tak Tak kapı çalınmış devler Güm Güm Güm diye eve girmişler. Biraz zaman geçmiş nineyi kokusundan bulmuşlar. Nine “beni sokağa atmayın her istediğinizi yaparım, size yemek yaparım temizlik yaparım ne olur beni o adamın yanına yollamayın” demiş. Devler neneyi çok severler, kabul edip affederler. Nine, çok mutlu şekilde, devlerin zengin ihtişamlı sarayı içinde günlerini geçirirken, bir gün aklına dede gelir. Dedeye gidip onu bir kolaçan etmeye karar verir. Yanında bir yemek çıkısı da götürür. Eve varınca gizlice dama çıkar ve etrafa bakınır. Dedeyi avluda eski bir sandalyede oturup derin derin düşünüyor bulur. Nine gene de çok üzülür dedenin bu haline. Çıkınını açar,

bir parça ekmek atar, kedi kapar. Bir parça peynir atar, onu da fare kapar. Dede dayanamaz, “Allahım, ekmek attın kedi kaptı, peynir attın fare kaptı, bir parça bana da at, ölüyorum açlıktan” demiş. Nine aşağıya seslenir, “onları Allah değil ben atıyorum” diyerek, aşağıya, dedenin yanına inmiş. Dede, nineyi görünce sarılır, hüngür hüngür ağlar, yanına alması için yalvarır. “Beni yalnız bırakma” der. Nine, “benim gittiğim yerde devler vardır, seni istemezler” der. Yalvar yakar sonunda, birlikte yollara koyulurlar. Az giderler, uz giderler, serin sulardan geçerler, dere tepe düz giderler. Devlerin sarayına varırlar. Nine gizlice dedeyi saraya alır. Büyük bir kilere sokar. Bir sürü, sıra sıra yağ, bal, zeytin ve şeker, mısır küpleri gördükçe şaşkına düşer. Đnsanın bir ömür boyu bunları tüketemeyeceğini düşünür. Nine acele etmeleri gerektiğini hatırlatır ve boş bulduğu küpe dedeyi sokar. Poposuna bir darı sokar ve sessiz olmasını ister. Dede, biraz sonra gelecek devlerin korkusuyla, küpün içinde beklemektedir. Devler hava kararınca ayak sesleriyle gelirler. GÜM GÜM GÜM GÜM “burada bir insan kokusu var, burada bir insan kokusu” var deşmişler. Bekçi tir tir titremeye başlamış. Sesleri içerden duyan nene de bir o kadar korkmaya başlamış. Bekçi olanı biteni devlere anlatıp nineyi ortaya çıkarmış. Büyük bir masada oturan devlerin karşısında, nine, yalvararak affını istemiş, “lütfen yalvarırım bizi affedin” demiş. Bu sesleri duyan dede, korkudan bir gaz çıkarır ki, küpün patlamasıyla GÜÜÜMMMM diye bir ses çıkar. Devlerin ödleri kopar. Hepsi korkudan dağlara kaçar. Dede ile nene de mutlu bir şekilde yaşarlar. (K.16)

(Bitirme Tezi, Atatürk Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü, 1977), s. 137

Nazım ÇOKİŞLER TEZİNDEN ALINTIDIR.